Dla kogo jest nauka śpiewu?   Kto powinien podejmować naukę śpiewu?

    Warto postawić sobie takie pytanie, gdy po raz pierwszy przyjdzie nam do głowy, aby umówić się na lekcję śpiewu. W przypadku bardzo młodych osób rzadko można mówić o przemyślanym i perspektywicznie zaplanowanym działaniu. Raczej jest to impuls, chwilowe zauroczenie wydarzeniem artystycznym lub osobą artysty, zachłyśnięcie się wyobrażeniem o swojej artystycznej przyszłości. Nie ma w tym nic złego! Osobiście znam wielu wybitnych artystów- wokalistów, którzy rozpoczęli naukę śpiewu niemalże przypadkiem, "na próbę", bez żadnej wiedzy na temat wykonywania zawodu śpiewaka. Jestem przekonany, że po prostu należy spróbować aktywności wokalnej i dać sobie czas na rozpoznanie, czy mnie to interesuje, czy jestem gotów na wyrzeczenia, długoletnie szkolenie, kapryśne uwarunkowania wewnętrzne i zewnętrzne itd. Dopóki się nie rozpozna, na czym polega śpiew (od strony technicznej i artystycznej) i funkcjonowanie w zakresie tej aktywności- nie powinno się przesądzać o swojej przyszłości w zawodzie śpiewaka. Na pewno można jednak wyodrębnić cechy charakteru oraz zdolności, które sprzyjają dobrym rokowaniom dla nauki śpiewu. Do pożądanych cech charakteru należą:

 -wytrwałość

 -upór w dążeniu do celu

 -systematyczność

 -przyzwolenie na podejmowanie wysiłku i pracy nad sobą

 -cierpliwość

Do pożądanych uzdolnień należą:

 -zdolności muzyczne (słuch muzyczny, poczucie rytmu, wyobraźnia muzyczna)

 -zdolności wokalne (bardzo sprawny i wytrzymały aparat głosowy, ładny timbre głosu, koordynacja słuchowo-wokalna)

 -zdolności aktorskie (śmiałość sceniczna, łatwość w prezentowaniu emocji, sugestywność przekazu)

 -zdolności ruchowe (taniec, plastyka ruchu) i ogólna sprawność fizyczna

 -zdolności interpersonalne i komunikacyjne

Nauka śpiewu przynosi ludziom wiele radości, przenosi w inny świat, pozwala wyrazić swoje emocje oraz daje wiele korzyści pozamuzycznych: np. poprawia sposób mówienia, wydłuża i reguluje oddech, ułatwia występy publiczne. Umiejętności te można wykorzystać w życiu wykonując inne zawody, np. nauczyciela, prezentera, mówcy, speakera, aktora, prawnika, polityka itd. 

Reasumując: jeśli przeczuwasz, że posiadasz wyszczególnione wyżej uzdolnienia a wymienione cechy charakteru nie są Ci obce, śmiało podejmuj naukę śpiewu! Jeśli nie jesteś pewny swoich uzdolnień- zgłoś się na przesłuchanie. ZAPRASZAM.

Jak przebiega nauka śpiewu?  Aktualny model nauczania śpiewu:

    Nauczanie śpiewu, przebiegające czy to w systemie zinstytucjonalizowanym (w szkole muzycznej, akademii muzycznej), czy w systemie zajęć prywatnych, opiera się na trzech niezbędnych filarach:

-pracy ucznia z pedagogiem wokalistyki

-samodzielnej pracy ucznia

-czerpaniu wpływu z otoczenia kulturą i sztuką (ze szczególnym uwzględnieniem muzyki wokalnej)

    Praca ucznia z pedagogiem wokalistyki jest bazą dla całego procesu kształcenia wokalnego. Nauczyciel śpiewu steruje całym procesem, jest głównym dostarczycielem idei (w dzisiejszych warunkach- nie jedynym), konstruuje plan rozwojowy, prowadzi cykliczny trening wokalny, stanowi wzorzec do naśladowania, kształtuje wyobrażenie dobrej techniki wokalnej, estetyki dźwięku i frazy muzycznej, itd. Nauczyciel śpiewu jest doradcą, przewodnikiem, a na wyższym etapie- lustrem, w którym młody wokalista może dostrzec prawdziwy obraz swoich umiejętności wokalnych. Praca z nauczycielem śpiewu powinna być regularna i systematyczna (co najmniej 2 lekcje w tygodniu). Czym wokalista jest dojrzalszy, tym lekcje mogą odbywać się mniej systematycznie- np. w systemie kursów mistrzowskich. Nawet zawodowy śpiewak potrzebuje konsultacji wokalnych- okresowej kontroli i pomocy przy uczeniu nowych partii wokalnych.

    Samodzielna praca ucznia jest tym elementem rozwoju wokalnego, który pochłania najwięcej czasu i który bywa przez uczniów realizowany z niechęcią i rezerwą. Nie dominuje on zresztą w procesie nauczania od samego jej początku- płynnie pojawia się w co raz to większym wymiarze wraz z czasem trwania nauki. Często uczniowie nie doceniają wagi swojej samodzielnej pracy nad własnym głosem (nie przypadkiem wielu wybitnych śpiewaków akcentuje w wypowiedziach, że śpiewać właściwie nauczyli się sami- przy istotnej pomocy swoich pedagogów śpiewu). Mając na uwadze fakt ograniczonej, do dwóch lekcji w tygodniu, pracy z pedagogiem, nie należy spodziewać się pozytywnych efektów nauczania śpiewu przy skąpym wkładzie własnej pracy ucznia!  Szczegółowych informacji o przebiegu, częstotliwości i formach samodzielnego ćwiczenia udziela pedagog wokalistyki, stopniowo wdrażając ucznia w skuteczny, efektywny i rozwojowy model postępowania.

    Przyszły śpiewak musi się również intensywnie otworzyć na szeroki wpływ sztuki i kultury; czym wcześniej- tym lepiej. Osoby, które miały szczęście i otoczenie pozwoliło im od najmłodszego wieku "nasiąkać" sztuką, mają ogromną przewagę nad osobami pozbawionymi takiego doświadczenia życiowego. Walor bycia muzykalnym i posiadania wyczucia estetycznego zależy właśnie od "nasiąknięcia" oddziaływaniem sztuki i kultury. Dla śpiewaka największe znaczenie ma oczywiście sztuka muzyczna (muzyka wokalna), ale istotny jest również wpływ literatury, teatru, malarstwa, czy architektury.